1- بحث میان اولویت انتشار مقاله یا انجام پروژه های صنعتی، همیشه داغ بوده است. کدام یک برای دانشگاه و کشور ارجح است؟ اصلاً دانشگاه ها چه زمانی و به چه دلیلی تاسیس شدند؟ چرا در عصر صنعتی شدن نیاز به دانشگاه ها ضروری نمود؟ برای تولید مقاله، انجام پروژه های صنعتی و یا تربیت نیروی انسانی متخصص برای صنایع رو به گسترش؟ بالاخره محصول اصلی دانشگاه ها چه هستند؟
2- چرا برخی از اعضای هیئت علمی، بیشترین زمان خود را با دانشجویان تحصیلات تکمیلی می گذرانند؟ آیا به این خاطر است که توسط دانشجویان کارشناسی ارشد و دکتری مقاله بیشتری منتشر می شود و پروژه‌های صنعتی نیز به وسیله آنها انجام می‌گیرد؟ در آیین نامه ترفیع و ارتقای اعضای هیئت علمی، داشتن انتشارات و طرح های صنعتی امتیاز بیشتری دارد یا تربیت نیروی انسانی مفید و مؤثر؟ و اصلاً چگونه می‌توان این مورد اخیر را ارزیابی کرد؟
3- آیا یک فارغ‌التحصیل متخصص، متعهد، با شرافت و سالم برای جامعه مفیدتر است یا انتشار یک مقاله و انجام یک پروژه تحقیقاتی؟ واقعیت امر این است که تولید علم و رفع نیازهای صنایع از وظایف اصلی و مهم دانشگاه هاست ولی آیا از امر تربیت نیروی انسانی در استانداردهای بالا غافل نشده ایم؟ آیا تنها به دانشجویانمان به عنوان ابزار نگاه می کنیم و یا به آنها حق اشتباه کردن، یاد گرفتن، رشد کردن، بزرگتر شدن و بالیدن نیز می دهیم؟
4- آیا وجود یک فارغ‌التحصیل تک بعدی که تنها در زمینه تحصیلی خود متخصص است کافی است؟ آیا کسی که نتواند میان کار و زندگی، تخصص و اخلاق، علم و ارتباط و تلاش و تفریح تعادل برقرار کند می تواند برای جامعه مفید باشد؟ فرد در کجا و چگونه بایستی برقراری این تعادل را فرا گیرد؟ کجا و چگونه باید تجربه کند که میان پارامترهای مختلف زندگی خود حد وسط را نگاه دارد؟
5- آیا فعالیت‌های فوق برنامه و فرهنگی دانشجویان در دانشگاه فایده ای دارد؟ آیا برگزاری یک جشن، مدیریت یک بازدید، برگزاری یک دوره آموزشی، تدارک یک مسابقه ورزشی، قلم زدن در یک نشریه و به طور کلی فعال بودن در زمینه های غیر درسی وقت تلف کردن است و یا سودی هم دارد؟
6- در شرایط اقتصادی سخت در یک خانواده فرهنگی از هزینه کتاب خریدن کاسته می شود یا از سهم لباس خریدن و خورد و خوراک؟ در یک خانواده غیر فرهنگی چطور؟ آیا دانشگاه، یک خانواده بالنده و فرهنگی است؟
7- در شرایط سخت اقتصادی که تفریح برخی خانواده ها بسیار محدود شده، آیا دانشگاه وظیفه ای برای ایجاد تفریح و نشاط برای دانشجویان کم برخوردار و ساکنین خوابگاه ها ندارد؟ آیا در شرایط هجوم ناامیدی و بی انگیزگی، نباید برای تزریق امید به آینده سازان مملکت قدمی برداشت؟
8- چند هفته پیش یک هیئت مذهبی مستقر در خوابگاه پسران برای برگزاری یک ایستگاه صلواتی بسیار ساده تقاضای کمک مالی از مدیریت فرهنگی کرد. خجالت کشیدم از رقمی که اختصاص دادم. به قول خود بچه ها پول قند آن رویداد ساده را نیز کفاف نمی داد. سال گذشته در مسئولیت معاونت دانشجویی و فرهنگی دانشکده مهندسی مکانیک، بودجه فرهنگی دریافتی از سوی معاونت فرهنگی صفر مطلق بود.
آیا با توجه به موارد فوق، نباید اهمیت به فرهنگ و افزایش بودجه فرهنگی دانشگاه ها در اولویت قرار گیرد؟
یک ,فرهنگی ,دانشگاه ,ها ,صنعتی ,خانواده ,دانشگاه ها ,یک خانواده ,برگزاری یک ,و فرهنگی ,نیروی انسانی ,تربیت نیروی انسانی
درباره این سایت